GÓRA DOBRZESZOWSKA – góra (367,5 m n.p.m.) wieńcząca od zachodu Pasmo Łysogórskie, stanowiąca dawny słowiański ośrodek kultowy wykorzystywany do obserwacji astronomicznych.
W VIII-IX w. szczyt góry został otoczony 4 niepełnymi owalnymi wałami kamiennymi, wysokimi na 1,66 m. Wały te otaczały centralny głaz, na którym wyryto 2 półksiężyce i słońce. Przerwy w wałach i zachowane resztki schodów wskazują na dwie drogi: wschodnią i zachodnią, prowadzące z podnóża góry na uroczysko. Być może używane były przez odrębne grupy wiernych (kapłanów i lud). Na zewnątrz wewnętrznego wału, opodal zachodniego wejścia, ustawiono podłużny kamień pełniący rolę ołtarza ofiarnego. Jednak główne uroczystości rozgrywały się od strony wschodniej, gdzie przy wejściu w obręb wału odnaleziono obalony menhir, wysoki pierwotnie na 1,8 m. Przed nim zachowały się ślady po palonych ogniskach. Zdaniem archeologów G.D. stanowiła sanktuarium solarne, a odbywane w nim obrzędy, jak wstępowanie na szczyt góry i składanie ofiar, związane były z przesileniem letnim. Po zachodniej stronie wału odnaleziono też niszę, z której obserwowano wschód słońca nad szczytem pobliskiej Góry Siwieckiej, na której terenie odkryto analogiczny kompleks kultowy.
